بی عنوان...

دو هفته ای از شنیدن خبر فوت آقای کریمی گذشت...

ولنتاین هم گذشت....

محرم و سفر هم گذشت

روزی که منتظرش بودم هم اومد و گذشت

و من موندم روزهایی که برای رسیدن نیازی به انتظار ندارن

خودشون اتوماتیک می آن و میرن. به قول یه عزیزی هستی اتوماتیک عمل می کنه و مهندسیه دقیقی داره.

امیدوارم برای همه این روزها به خیر و خوشی و سلامتی از راه برسه و سپری بشه. آمین

خیلی وقته ننوشتم، می خوام بنویسم و می خوام سعی کنم که دیگه سیاه ننویسم.

آخه یه جورایی از نوشته های خودمم می ترسم

یه سال نیم پیش وقتی داشتم کار جدیدی رو شروع می کردم حوادثی رو که می نوشتم عینا توی زندگی خودم تکرار می شد و حالا می ترسم

من از خودم و نوشته هام و تحقق هر چی که می نویسم می ترسم

چند روز پیش هم یک نمونه ی دیگه از این فرضیه اثبات شد ...

بنا بر این سعی می کنیم در عین اینکه واقعیت رو می نویسم یه کم از زهرش کم کنم. البته اگه بشه. البته واقعیات همیشه تلخ نیستن اما اونایی که با حقیقت تضاد دارند تلخ هستن و گزنده.

برای مثال: پیر زنی که با سن بالا داره توی مترو دست فروشی می کنه یا پسر ده یازده ساله ای که روی یه روزنامه روی زمین خیس می شینه و مشق می نویسه و بساط ترازوش هم به راهه و اون جوونی که معتاده اما نشسته و با گریه داره از مریضی می ناله و با التماس و زاری می خواد پول یه وعده موادشو جور کنه...
بگذریم
تحقق و اجرای برنامه هامون بستگی به خیلی چیزا داره...
***
دلم می خواد یه جمله از سهراب بنویسم
"می کنم دانه اناری و به دل می گویم
کاش مردم دانه های دلشان پیدا بود..."