شایستگی!!!؟؟؟

پسر ِ نوح به خواستگاری ِ دختر ِ هابيل رفت.

دختر ِ هابيل جواب اش کرد و گفت:

" نه ! هرگز ! تو سزاوار ِهم سری ِ من نیستی‌.

تو با بَـدان بنشستی و خاندان نبوت ات گــُم شد. تو هم آنی که بر کشتی

سوار نگشتی، خدا و فرمان اش را ناديده گرفتی و به پدرت و به پيام اش نيز پشت کردی. غرورت غرق کرد و ديدی که نه شنا به کارت آمد،

نه بلندی ِ کوه ها. "

پسر ِ نوح گفت:

" امّا آن که غرق می شود ، خدا را خالص تر صدا َزند تا آن که بر کشتی

سوار است. من خداي ام را لا به لای ِ طوفان يافتم، در دل ِ مرگ و

سهم گينی ِ سيل."

دختر ِِ هابيل گفت:

" ايمان ِ پيش از واقعه ، به کار آيد. در آن هراسی که تو گرفتار آمدی، هر کفری ايمانی شود. آن چه تو بدان رسيدی، ايمانی به اختيار نبود. "

پسر ِ نوح گفت:

" آن ها که بر کشتی سوارند ، امن اند و خدايی کج دار صاحب اند که به بادی

از دست ِ شان برود. من آن غريق ام که به چنان خدای ِ مهيبی رسيدم که

با چشمان ِ بسته می بينم اش و نيز لمس اش می کنم با دستان ِ بسته.

خدای ِمن چنان خطير است که هيچ طوفانی آن را از کف ام نمی برد."

دختر ِ هابيل گفت:

" باری تو سرکشی کردی و گناه کاری. گناه ات هرگز بخشوده نخواهد بود."

پسر ِ نوح خنديد و گفت:

" آن که جسارت ِ عصيان دارد، شجاعت ِ توبه نيز تواند داشت،

شايد آن خدايی که مجال ِ سرکشی ‌‌دهد نیز، فرصت بخشوده شدن داده باشد."

دختر ِ هابيل سکوت کرد وآن گاه گفت:

"شايد که پرهيزکاری ِ من به ترس و ترديد آلوده باشد، اما نام ِ عصيان ِ تو نیز

دليری نباشد. دنيا کوتاه است وآدمی کوتاه تر. مجالی بسیار تا آزمودن ومکّرر

خطا دیدن نيست."

پسر ِ نوح گفت:

" در اين درخت نگاه کن. پيش از ان که شاخه گان اش به نور َرسند،

ریشه گانی با تجربت ِ تاریکی داشته اند.

گاه یافتن ِ نور را بايد از تاريکی گذر کرد و

گاه رسيدن ِ خدا را بايد از پل ِ گناه گذشت.

و من اين گونه به خدای ام رسيدم. شاید که راه ِ من، امن نباشد و نزدیک ِ به منفعتی ، امـّا راه ِ من است."

پسر ِ نوح اين را گفت و رفت.

دختر ِ هابیل مدتی‌ ایستاد و رفتن اش را تماشا کرد.

اکنون که سال ها از رفتن ِ پسر ِ نوح می‌گذرد، دختر ِ هابیل هم چُنان،

برگشت ِ او را انتظارمی‌ کـَشد و پیوسته از خود می پُرسد که آیا پسر ِ هابیل

شایسته گی ِ همسری ِ او را داشته است؟