محمد عزیزم و صدای پای زندگی...

زندگی یه جاده است.

یه جاده پر از فراز و نشیب و پر از دست انداز.

مدتی می شه که ذهنم درگیر این مشکلات و دغدغه هاست که گاهی مثل قارچ از توی این جاده بیرون می آن.

کم کم احساس می کردم که سنگینی این مشکلات باعث شده که تغییر کنم و یه شکل دیگه بشم. یکی که حتی برای خودم هم غریبه بوده و هیچ وقت نمی شناختمش.

یه روزی ترانه زیبایی شنیدم ترانه ای که برای صدای پای زندگی بود.

محمد، دوست عزیزم یه هدیه بزرگ از طرف خدا بود که توی همه این مشکلات از راه رسید.

بعد آشنایی با محمد می دیدم که چقدر با روحیه و انرژی داره با هوچکین مبارزه می کنه و داره از جون و دل کمک می کنه که به همه روحیه بده و براشون مفید فایده باشه.

با خودم فکر کردم، وقتی محمد این همه خوب و توانمنده و این همه خوب و عاقلانه و با اراده و انرژی خودش و دست انداز ها رو مدیریت می کنه پس چرا من این کار رو نکنم؟

از اون روز به خودم گفتم که مشکلات هم توی زندگی مثل هوچکین هستن. شاید یه کم قیافه های ظاهریشون با هم فرق کنه اما همشون یه جور هوچکین هستن. که می خوان آدمو مغلوب کنن.

از اون روز، هر وقت قدم هام سست می شه و یا دلم می گیره سریع می رم به ترانه های صدای پای زندگی محمد که از دلش جاری میشن گوش می دم و دوپینگ می کنم و با انرژی راهم رو ادامه می دم.

محمد عزیزم، شاید خودت خبر نداری که چقدر مایه نشاط و انرژی و زندگی هستی و دوستات چقدر از وجودت انرژی می گیرن.

حضرت علی فرموده هر کسی که کلمه ای به من یاد بده منو بنده خودش کرده و حالا

می خوام برای تشکر دستای پاک و مهربونت رو ببوسم که بهم یاد می دی مشکلات، هر چقدر هم که بزرگ باشن، خیلی کوچیک تر از اراده و توان ما هستن.

محمد عزیز، برادر مهربون من برای همه درسای قشنگی که بهم یاد دادی و یاد می دی ازت ممنونم و دستات رو در کمال احترام و تواضع و محبت می بوسم .

سبز باش و برای همیشه سبز بمان که مظهر پاکی و زندگی برای همه دوستانت هستی.

خوش آمدی و مقدم پاکت گل آذین باد.

شاگرد و دوست و ارادتمند همیشگی تو

سکوت